Een van de beste redenen om niet op vakantie te gaan is dat je met een gerust hart Zomergasten kunt kijken, dat sinds Janine Abbring het presenteert, zelfs met de saaiste gasten nog een boeiende avond oplevert. Natuurlijk kun je thans ZG overal kijken ter wereld, maar op de een of andere manier komt dat er niet van.
Een van de eerste filmpjes die Jaap Goudsmit gisteren liet zien, om een punt te maken over de overdraagbaarheid van kuru, een zeldzame vorm van dementie die lijkt op gekke koeien ziekte, was een fragment uit een ongelooflijke documentaire over een stam in het Australische deel van Papoea Nieuw Guinea. Een experiment toonde aan dat die ziekte door het eten van mensenvlees werd overgedragen. Binnen die stam was het sinds mensenheugenis gebruikelijk om een stukje van de overledene op te eten bij diens uitvaart.
Over dat gebruik wordt in de film door betrokkenen met een glimlach verteld. Vreemde bijkomstigheid: het dode mensenvlees werd alleen door de vrouwen en kinderen gegeten, niet door de mannen en al helemaal niet door de krijgers (uit angst dat die daar zwakker van werden). Dit lijkt me een vorm van een dubbele standaard. De religieuze leiders (onveranderlijk mannen) decreteren mensenvlees op het menu maar doen zelf niet mee. Maar de vrouwen klaagden niet, ze lieten zich de resten smaken. 'Een weduwe is heel blij met een hand van haar overleden man' (ik citeer uit mijn hoofd). En: 'Het onderlijf van de overledene gaat naar de schoonzus.'
Bij mij rezen wat vragen, die helaas niet bij Abbring rezen, anders had ze ze wel gesteld. Namelijk: wat valt er nog te uitvaarten als er geen resten meer zijn (want die zijn allemaal opgegeten; de botten en de schedel werden vermalen om de spijsvertering een handje te helpen). Hoe zat het met de tanden? Die poep je zo weer uit, en dan? Het geslachtsdeel, wat gebeurde daarmee? Waar kunnen we recepten vinden? Komt Ottolenghi met 'Human'?
Laat ik duidelijk zijn: mij lijkt het wel wat, zo'n kannibalistische begrafenis. Het is goed voor het milieu (denk ik), het spaart de (kerkh)oven en alles beter dan een plakje cake. Voor de overledene is het de grootste eer denkbaar te worden opgenomen in het lichaam van de nabestaanden. Ik verheug me op mijn verorbering, ik hoop u ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn