Taafopood
Kleine Leeuw is in tranen. Als Kleine Leeuw huilt, is dat met goede reden, maar het is niet altijd even makkelijk om die reden te achterhalen. Hij zit naast me aan tafel, met zijn rekenboek voor zich. Grote getallen vermenigvuldigen. Net heeft hij nog vrolijk een Google Classroom bijgewoond, grappen gemaakt met zijn medeleerlingen (kletsen en gekke bekken trekken blijkt online niet alleen mogelijk maar zelfs veel gemakkelijker; standaard zitten ze te brawlen terwijl de meester, toch geen digibeet, denkt dat ze luisteren), nu biggelen de dikke tranen over zijn prachtige gezicht. Af en toe ontsnapt er een kreun uit zijn verkrampte mond. Quarantaine stress. Zijn school is een beetje aan het overcompenseren met huiswerk. Ze gaan in de overdrive, denk ik, om vooral elkaar en de ouders de indruk te geven dat ze de boel niet laten versloffen door een beetje pandemie.
Ik zou zeggen rustig aan maar niemand luistert.
De Keizerin van Kusland kijkt de emotionele meltdown van haar broer vanaf de bank met een zekere wellust aan. Ha. Ik ben lekker klaar. Een volstrekt onterechte zelf-felicitatie. Vanochtend ben ik nog uitgemaakt voor rotte vis omdat ik iets te vaak aandrong op stilte en concentratie en omdat ik niet onverwijld inging op haar pogingen mij om te kopen.
Taafopood heeft ze geschreven toen ik tafelpoot dicteerde, en als ik alle fouten die ze in dat woord heeft gemaakt voor haar opsom, rent ze woedend van taafo. Ik grijp haar bij haar arm en zet haar, achteraf misschien met iets te veel kracht, terug. Even later geef ik haar weer kusjes omdat ze, nou ja, zo kissable is. Helemaal fout pedagogisch gezien, maar wat kun je doen?
'Alle basisschooldocenten onmiddellijk twee keer zoveel salaris!' roep ik tegen mijn mede leerkracht-schooldirecteur bij het koffieapparaat. 'Dit is fokking zwaar werk!'
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn