Je zou willen dat je problemen werden weggevaagd, dat je zorgen zouden verdampen, dat je moeilijkheden met de Grote Moeilijkheid in een klap verdwenen. Je zou willen dat nu alles anders werd. Niet alleen hygiënisch, epidemiologisch, quarantaine-technisch, maar je hele leven, dat je hele leven in een ander licht zou komen te staan, dat je nu eindelijk aan dat nieuwe hoofdstuk zou kunnen beginnen, omdat de urgentie nog nooit zo hoog is geweest. Je zou wensen dat de handelingen die eerst zinloos leken, nu langzamerhand betekenis kregen. Je zou hopen dat het Grote Drama jouw eigen Kleine Drama gunstig beïnvloedde. Je zou hopen dat omdat iedereen in de shit zit, jij wat minder in de shit zit, omdat je al in de shit zat. Je zou verwachten dat als iedereen in paniek is, jij helemaal niet in paniek bent, omdat je al in paniek was over iets anders, iets dat je aan niemand durft te vertellen. Je zou denken dat jouw eenzaamheid minder werd omdat je onderdeel bent geworden van een grotere eenzaamheid, weliswaar een naargeestige eenzaamheid, geen melancholische, maar toch. Lotgenoten heb je plotseling overal en nergens, je zou hopen dat dat een band schiep, dat dat je saamhorig maakte, maar niet alleen dat, dat die saamhorigheid je zou afleiden van je onderliggende noodlot, dat je al jaren, misschien wel decennia, achtervolgt. Je zou hopen dat jouw lot werd afgeleid door het grote lot dat iedereen treft; dat jouw lot zichzelf eventjes in de wacht zou zetten, zichzelf misschien wel zou deleten. Je zou hopen dat als alles relatief is, dit nieuwe paradigma ook voor nieuwe relativiteiten zou zorgen, voor nieuwe verhoudingen, veranderingen van kansen, mogelijkheden. Je zou willen dat als dit alles voorbij is, jouw wereld er anders uitzag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn