Borrelen zonder besmetting
Vrijdagmiddagborrel nieuwe stijl. Ik heb mijn telefoon op een statief gezet en proost naar Nieuwe Vriend P. op het schermpje. 'Ik geloof niet dat ik ooit in mijn leven geproost heb naar iemand op een telefoon,' zeg ik. Hij ook niet. Hij vertelt dat hij voor het eerst beeldgebeld (gebeeldbeld?) heeft met zijn moeder. Ze wist nauwelijks dat het mogelijk was maar ze vond het erg leuk.
Als ik mijn eigen moeder voorstel om te facetimen, skypen of wat er verder nog voor middelen zijn om elkaars gezichten tevoorschijn te toveren, zegt ze: 'Dat vind ik niks. En ik word er onrustig van. Ik weet toch al hoe je eruit ziet?' 'Dus je wilt dat als ik ooit nog een keer bij je langskom achter een scherm ga zitten?'
Het online in real time ouwehoeren met Nieuwe Vriend P. loopt gesmeerd totdat het beeld vastloopt om daarna in hoog tempo de verloren tijd in te halen. Ik wou dat tête à têtes ook zo werkten. Maar wacht, zo werken ze ook, in mijn hoofd...
Daar is ie alweer, P., en nu loopt hij synchroon. Hij heeft altijd verhalen, daarom houd ik van hem. Zoals het verhaal over de Chinees die de autoriteiten belde met corona-achtige klachten. Een half uur later hoort hij hoe zijn huis van buiten wordt dicht gelast. Oké, dat was misschien fictie. Geen fictie: de vriendin die het allerlaatste vliegtuig naar Marokko had genomen, met de waarschuwing: misschien wordt het lastig om terug te vliegen. Die waarschuwing had de vriendin in de wind geslagen. Nu zit ze in het aller-allerlaatste vliegtuig terug naar Nederland. Mazzel. Ik stel me zo voor dat er mensen aan de vleugels hangen van dat vliegtuig, zichzelf hebben verpakt in een koffer...
Nieuwe Vriend P. zijn Nieuwe Vriendin komt er ook bij zitten, – gezellig –; lieftallige maakt plaats voor haar jongere versie: de Keizerin van Kusland, die trots vertelt over haar vorderingen op blokfluit (sic).
Vlak voordat de verbinding wordt verbroken, maakt P. nog een grimmige vergelijking die eigenlijk helemaal niet zo vergezocht is: deportatie.
We zitten met zijn allen op onze deportatie te wachten.
Geschiedenis van het beeldbellen. Die droom bestond al lang.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn