Donna Rotunno |
Het leukste aan het Boekenbal is de voorpret. Stel je voor dat je gaat en ga dan uiteindelijk niet, want het valt toch tegen. Dan hoef je dus ook geen kaartje te hebben. Werkt al jaren voor mij. Niet voor mijn vrouw trouwens, die neemt geen genoegen met voorpret en geen kaartje. Volgende editie eis ik t w e e kaartjes. (Zo. Dat zal ze leren.)
Met de voorpret zat het dit jaar wel goed, want ik had een etentje in Saskia's Huiskamer, gegeven door Hien (spreek uit Hie-EN) Montyn, een bevriende vertaalster. Denk een lange tafel. Hien wilde mij naast zich hebben. Ik gehoorzaamde. Aan de andere kant zat een dame met wie ik het roerend eens bleek te zijn over de voordelen van alleen wonen, hoewel ik allesbehalve alleen woon. Van Hien moesten we bij elk gerecht een andere gesprekspartner opzoeken. De acteur Yorick Zwart worstelde zich onder de tafel en kwam naast me zitten. Ik herinnerde me hem nog van vorig jaar, toen hij een monoloog hield over Jan Montyn. Al pratende kreeg ik drie ideeën voor toneelstukken. Een ervan heeft als werktitel The Power of Sex. De rechtszaak tegen Weinstein wordt overgespeeld. Dus: beklaagde, advocate (zie boven), getuige, rechter. Een rechtbankdrama over de grenzen van het betamelijke, over vrouwelijk slachtofferschap en mannelijk daderschap. Dan draait het hele toneel om. Een duistere hotelkamer. Een producent en een onwillige actrice. Hierin wordt de cruciale scene waarnaar in de rechtbank wordt verwezen, overgespeeld; we zien hoe het er in werkelijk aan toeging. De derde acte had ik nog niet, maar Yorick zat instemmend te knikken (of ik verbeeldde me dat hij instemmend zat te knikken). Ik kreeg zoveel zin om dit stuk te gaan schrijven, dat ik afscheid nam van de feestdis en in de haast mijn vrijheidshoed vergat.
Maar goed dat ik niet naar het Boekenbal was gegaan, dacht ik nog, want dan was er van mijn scheppingsdrang niets terecht gekomen. Nu ook niet, maar het gaat om het idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn