Restafval

Die witte duif. Hij lag daar. Op straat. Omringd door veertjes. Ik besloot om te draaien. Er stond een vrouw te bellen op de stoep. 'U belt met...?' de dierenambulance wilde ik zeggen, omdat ik toen nog dacht dat de duif leefde. 'Ja, ik dacht ook al...,' antwoordde de vrouw wazig aan mij, maar ging toen weer door met haar telefoongesprek. Haar telefoongesprek prevaleerde boven deze duif, iets wat ik op dat moment onbegrijpelijk vond. Ik keek nog eens goed. Het ging om een ex-duif. Een duif die was opgehouden te bestaan, gone to meet his maker, enzovoorts. Wat te doen? Doorfietsen want toch op weg naar depot, en aan het werk dan maar? Ik bedoel, PostNL heeft mij niet ingehuurd voor de lijkbezorging, maar voor de postbezorging, hoewel die twee steeds dichter naar elkaar groeien. Ik kijk in mijn fietstas. Daar zit een overgebleven, verkeerd geadresseerd stuk reclame in van de vorige keer. Dat moet eigenlijk worden herstelstickerd enzovoorts, maar nood breekt wet. Ik neem het stuk papier en schuif het onder de duif. De duif bibbert even, ik vrees dat hij wakker wordt, of opstaat uit de dood, maar hij houdt alweer op met bibberen en hij laat zich vervoeren, met slap nekje, maar waarheen? Het wegnemen van de duif van de straat om platwalsen te voorkomen is gebeurd, dit kan worden afgevinkt, maar dan zijn we er nog niet, want moet de duif worden begraven, gecremeerd, of toch maar gedeponeerd in de dichtstbijzijnde bak voor restafval? Ik kies voor het laatste, mompelend dat dat toch wel de kortste weg naar de eeuwigheid is, voor deze duif althans. Ik leg hem in de metalen schaal, trek aan de rand en weg is hij. Ik ben blij dat ik hem hier nog heb kunnen beschrijven.