Gisteravond maar weer met plak, kwast en een stapeltje postertjes de straat op gegaan om mijn vrijheid van meningsuiting bot te vieren op een wildplakzuil, nadat ik eerder die dag met lede ogen had moeten aanzien dat mijn wildplakactie van eergisteravond alweer over was geplakt. Op deze wildplakzuil is een wapenwedloop tussen wildplakkers gaande. Wie kan het snelst de ander overplakken, oftewel het zwijgen opleggen, met zijn eigen – zonder uitzondering commerciële – boodschap? Maar de strijd is ongelijk. Ik voel me Noord-Korea tegenover de Verenigde Staten van Amerika. De wildplakkers waartegen ik ten strijde trek zijn zonder uitzondering professionele plakbureau's, die met groot materieel en geoefende plakkers, reusachtige posters en vooral heel veel plak (waar ik dan weer mijn voordeel mee doe, want de helft blijft onder de zuil liggen), mijn bescheiden advertisements for myself elimineren. Maar ik geef niet op. Natuurlijk geef ik niet op, al was het alleen maar omdat ik het l e u k vind.
