Gravitas

'Is dan niets meer heilig?' roep ik uit als mijn gesprekspartner sinds '83 voor de deur staat met een baardje. Ik ken hem, sinds 1983 dus, niet anders dan met gladgeschoren kaaklijn en eventueel hier en daar een scheerwondje. Als zelfs hij toetreedt tot het baardjesvolk, wat dan? Aan de andere kant: ik heb zelf ook wel eens een poging gedaan. Lieftallige vond het vreselijk, maar de twintig jaar jongere vriendin van Nieuwe Vriend P. (die zelf ook een baard heeft, P. bedoel ik, een echte), zag alleen maar voordelen. Inmiddels ben ik toch wel tot de slotsom gekomen dat een baard geen goed idee is voor mij. Niet alleen omdat ik te weinig baardgroei heb, maar ook omdat rond mijn baardjes de geur van (zelf)verwaarlozing hangt.
Mijn gesprekspartner sinds '83 kijkt licht verontschuldigend naar de grond. 'Ach, ik was op wintersport en ik was mijn scheerspullen vergeten en toen dacht ik... Ik krijg goede reacties, vooral van mannen trouwens. Die komen op me af en zeggen: staat je goed. Of: laten staan. Het geeft me gravitas.'
Gravitas was niet het eerste waar ik aan dacht toen ik dit baardje zag, en ik vraag me af of je gravitas moet willen nastreven, maar het is weer eens wat anders, en daar valt veel voor te zeggen.