Dynamisch debat

Na afloop van Fortress Europe, de opera die mijn gesprekspartner sinds 1983 had gekozen als uitje voor mijn vijftigste verjaardag, vond een dynamisch debat plaats. We werden door een vlotte presentator met oorbellen en een vage hanekam uitgenodigd iets te beweren over Europa en de vluchtelingencrisis. Wie het eens was met wat er gezegd werd ging bij de spreker staan, wie het juist niet eens was, liep bij de spreker weg. Maar je mocht ook van mening veranderen, op en neer lopen of op je hoofd gaan staan. Doel was, denk ik, om de boel een beetje in beweging te krijgen. Ik vond het een origineel concept, en het ging ook goed, dat wil zeggen iedereen hield zich aan de regels en er werd zowaar af en toe boompje verwisseld tussen de optimisten en de pessimisten (hoewel minder dan je zou verwachten), en het is een interessante ervaring om weg te lopen van een vriend om wat hij beweert, en vervolgens weer bij hem terug te keren, maar er was alleen een probleem: de anderen waren er niet. Dat wil zeggen, er waren geen vluchtelingen. En ook geen Europahaters, islamo- of xenofoben. Dan mag het debat noch zo dynamisch zijn, het blijft een zinledig ritueel.