Haarlem = Parijs
Vanochtend, toen ik mijn ochtendwandeling maakte over de natgespoten kasseien rondom de Bavo Kerk in het poppenstadje Haarlem, en de terrassen met de koffiedrinkende klasse passeerde, dacht ik aan Parijs. Niet zozeer vanwege de zonnige omstandigheden, natte kasseien en voorgenoemde terrassen maar omdat ik alleen was, en ogenschijnlijk op zakenreis, en ik op zakenreis in Parijs ook nooit iemand spreek. Het maakt niet zo gek veel uit waar je bent als schrijvende eenling. Je komt om te schrijven, en niet om te spreken, dus dat treft. Lezen, wandelen – zulks is heilzaam –, maar dat is het wel zo'n beetje. Daarom geloof ik ook niet in kostbare schrijfvakanties onder leiding van Arthur Japin en andere inspirerende literaire grootheden. Daar wordt heel wat afgeluld, en dat is heerlijk en goed, vooral voor de organisatie, maar schrijven is een eenzaam beroep. Dat moet het ook zijn. If you can't stand the silence start a restaurant.