Kleurrijke tandarts

Mensen leven voort in de verhalen die over hen verteld worden. Een breedgeschouderde, kleurrijke tandarts met een onverschrokken can do mentaliteit ('maar Viktor, dat is geen enkel probleem, dat gaan we gewoon even regelen'), Bart Schafrat genaamd, overleed vorige week in Alicante. Hij was lang geleden een goede vriend van mijn broer. Ik had destijds al een zwak voor hem, omdat hij mij eens, toen ik net een rijbewijs had, midden in de nacht in zijn Peugeot 604 met 160 over de A2 naar Amsterdam liet rijden, terwijl hij achterin zat te blowen. Toen ik hem een paar jaar geleden in enigszins aangeschoten toestand op een feest tegenkwam, beloofde ik dat mijn eerstvolgende consult bij hem zou plannen. Hoewel mijn eigen tandarts zulks ook heus wel kon, en je eigenlijk niet wil weten dat je tandarts drinkt, heb ik hem bij mij een verstandskies laten trekken. Barts praktijk zat op de Brouwersgracht. Aan anti-inkijkfolie voor de ramen deed hij niet. Zijn wachtkamer bestond uit een klein bankje. In de behandelruimte liet hij een literair tijdschrift rondslingeren; dit vond ik sympathiek. Minder sympathiek vond ik het incassobureau dat ik op mijn dak kreeg toen ik Barts rekening niet snel genoeg betaalde. Meer nog dan de verhalen over Bart, zal ik me zijn bronzen stemgeluid herinneren, zijn onvervalste Brabantse accent en zijn luie, levenslustige lach.