Documentaire

Najaar 2005 streek ik vanuit Brooklyn New York in de Amsterdamse Rivièra neer. Om de hoek van mijn nieuwe 'woning' bleek een 'zuivelwinkeltje' te zitten, dat me fascineerde, en niet alleen omdat zulke winkeltjes in Amerika allang niet meer bestonden (als ze ooit bestaan hebben). Ik liet mijn oudste zoon er pakjes melk halen, en een halfje wit, en in het weekend een zakje chips, en meer artikelen die eindigen op -je, maar ik stelde me zo voor dat dit patroniseren onvoldoende nering zou blijken te zijn om het zaakje overeind te houden. De concurrentie met Birk van den Droek, Adli en Halbert Eijn was, nou ja, moordend (en zou trouwens nog moordender worden).

Ik besloot een kleine documentaire te maken om het einde van dit Amsterdamse instituut te, nou ja, documenteren. Het probleem was dat ik nog nooit een documentaire had gemaakt, ook geen kleine. Ik had alleen een semi-professionele Sony DCR-TRV900 camera ( in Amerika – tweedehands! – voor $2000 gekocht om de bewegingen van mijn zoon vast te leggen) en heel veel tijd (ik werkte aan mijn debuutroman, vandaar). Aan de andere kant, ik had ook geen enkele haast. Het enige wat ik moest zien te voorkomen was dat belangrijke ontwikkelingen aan het front van het zuivelwinkeltje, en de familie Landman, die het runde, mij niet ontgingen. Of dat gelukt is kunt u vanaf vandaag zelf beoordelen, want gisteren heb ik Melky, zoals de film heet, op het web geplempt (anders lag hij maar op een harddisk te verpieteren). Ik krijg zelden tot nooit een reactie en daar heb ik vrede mee (dit betekent ook geen haatpost, doodsbedreigingen en gifbrieven), maar ik zou u zeer erkentelijk zijn als u op YT iets achterlaat, al is het maar een *zucht*, of .... Opbouwende kritiek mag ook. Niet dat ik daar nog iets aan heb in de zin van dat ik nog meer documentaires ga maken (ik ben na Melky van mijn documentaire-koorts genezen) maar gewoon, om goede wil te tonen. Ook wat waard, heden ten dage.