Als social driver kom je nog eens ergens; zo belandde ik gisteren in een nagelpaleis. De Aziatische eigenaresse, zo te zien althans, wilde me meteen onder handen nemen, maar ik nam plaats op een van de wachtstoelen en wees op de oudere bij het raam: 'Ik kom voor haar.'
Mijn ritje – ze was nieuw voor me – had van buiten al naar me gewenkt, met een wat gefronste uitdrukking op haar gezicht.
Ik dacht dat dat kwam omdat ik te vroeg was.
Twee vrouwen lagen in een luie stoel en ondergingen eveneens een behandeling van alweer op het oog Aziatische meisjes met een mondkapje voor. Ze keken me verlangend aan maar ik kon ze niets bieden. Uit schaamte voor mijn voyeurisme zocht ik iets om te lezen. De boeken met nagels in alle kleuren had ik zo uit. Ik hou van nagels maar vooral als er een vrouw aan zit.
Het nagelpaleis ademde nouveau kolonialisme. Op de vraag of iemand nog gemasseerd wenste te worden, antwoordde een van de twee vrouwen: 'Doe maar een voetmassage, dan kan ik tenminste blijven liggen.' Deze had nog, zag ik in de gauwigheid, leuke voeten. Die van haar vriendin waren minder. Hoe dan ook moesten alle voeten door de pedicure een stuk leuker zijn geworden. De dienstdoende Aziatische pedicuristen brachten het ene na het andere dienblad met voetresten weg. Niet alleen nagelknipsel en -vijlsel meende ik voorbij te zien komen, maar ook eeltschraapsel en ander oud vel. Misschien moest ik eens terugkomen voor mijn eigen voeten.
Mijn ritje gebaarde dat ze klaar was. Ik sprong op en hielp haar in haar oude jas. Een van haar armen maakte de verkeerde afslag, naar de binnenzak, waar een gat in zat.
'En, was het fijn?' vroeg ik, terwijl ik naast haar plaatsnam in de Heen&Weer elektrobolide.
'Wat dacht je,' riep ze uit. 'Het deed ongelofelijke pijn!'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn