Sander Pleij gaat met zijn dochter van twaalf naar een concert van tieneridool Billie Eilish (17) en zijn verslag in Vrij Nederland telt zes pagina's (inclusief, toegegeven, twee paginagrote foto's en alles bij elkaar twee pagina's wit). Zo kan ik ook een opinieblad maken. (Misschien moet ik dat maar eens doen – wie heeft er nog een paar miljoen over?) Maar goed, mijn interesse was gewekt. Ik wilde ook wel eens weten waar twaalfjarige meisjes heden ten dage naar luisteren (mijn dochter wil dit ook, maar het leek me beter dit onderzoek uit te voeren als ze in bed lag).
Billie Eilish verkoopt geen seks, schrijft Pleij, en na een van haar YT-video's te hebben gezien, kun je dat onderschrijven. Maar wat verkoopt ze dan wel? De dood.
Ik wil hier niet klinken als een angstige christenhond, een paapse moraalridder (bestaan die?) of een boreaalse fundamentalist, maar Sander, kom op, dit is zelfmoordmuziek. Leuke zelfmoordmuziek, daar niet van, maar toch.
Ik rekende even terug naar waar ik naar luisterde toen ik twaalf was – dit was in 1979, de opkomst van punk, en die van Joy Division – ook ondergangsmuziek. Somberder nog wel dan Billie Eilish, maar dan ook Engels. Amerikaanse bands kunnen somber klinken, maar de Britse klinken altijd nog een stukje somberder.
Het is onmiskenbaar een teken van ouderdom dat ik dacht dat twaalf misschien nog te jong is om aan de ondergang te denken, dan wel de dood, dat je op je twaalfde nog moet kunnen geloven in de opgang en het leven.
Maar Billie Elish verkoopt niet alleen de dood. Ze verkoopt – thank god – ook humor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn