Een bijna-botsing in de ochtendspits. Ik draai met mijn kinderen de drukke Amsteldijk op, dat wil zeggen, ik heb er eentje voorop, de andere fietst zelf (en dan draai ik uiteraard niet het asfalt op, zoals scooters sinds vandaag de goden zij gedankt verplicht zijn te doen; en die we, pam-pam, nooit meer terugzien) maar het fietspad waar het 'dus' heel erg druk is. De sneller dan gemiddeld naderende dame op de elektrofiets komende uit de richting van de Berlagebrug is me niet ontgaan, maar ik ga er vanuit dat deze wellicht geneigd is om wat vaart te minderen, aangezien wij geen andere kant op kunnen, wij moeten het fietspad gebruiken, met wij bedoel ik mijn fietsende negenjarige en ik, en wij zijn nog altijd aangewezen op onze spierkracht, op Moeite Zelf Gedaan, terwijl zij, de elektrodame, alleen even een knopje links of een handvat rechtsom hoeft te draaien, een microbeweging zogezegd, om vaart te minderen, en, belangrijker, nadien weer vaart te maken; het kost haar 'dus' bijna geen energie, maar kennelijk wel in haar hoofdje, want de elektrodame reageert uiterst gepikeerd als ik haar erop aanspreek dat ze ons onvoldoende ruimte geeft om de bocht te maken op het fietspad – afijn, edelachtbare, u begrijpt waar ik heen wil, de elektrodame echter niet, en dit kan te maken hebben met het feit dat ze oortjes in heeft, waarop ze ik weet niet naar wat zit te luisteren, maar die bijdragen, stel ik me zo voor, aan haar splendid isolation. Ik beeld me echt niet in dat ik meer recht heb op veiligheid, laat staan ruimte, maar ik had wel eventjes zin om die oortjes uit haar gehoorgang te trekken en te roepen: OOTE OOTE BOE!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn