Het paard met de wapperende tong

Alfred Stieglitz, Georgia O'Keeffe: Hands and horse skull (1931)

Paarden van dichtbij vind ik groot en eng – voor vegetariërs dan – maar ook majestueus, natuurlijk. Lieve hemel, wat een schit-te-rende beesten! Tenminste, als je een schitterend exemplaar treft, zoals mijn dochter en ik gisteren, in het bos. Zij was meteen smitten. Toen dacht ik: o ja, paarden en meisjes, een dingetje. Een fascinerend dingetje, mogen we wel stellen.
Wicked, want zo heette de zestienjarige hengst, maakte schokkerige bewegingen met zijn immense hoofd, immens in vergelijking met dat van de vijfjarige. Toch durfde ze Wicked zijn keurig gekapte manen aan te raken.
Ik ook.
'Morgen moet hij naar de tandarts,' vertelde de eigenaresse, een gracieuze vrouw met blauwgeverfd haar en een Limburgs accent.
Daar moesten we om lachen. 'Poetst hij dan ook zijn tanden,' wilde mijn dochter weten.
'Nee.'
'Hij flost toch wel?' zei ik.
Ook al niet. Maar voor de rest werd hij goed verzorgd. Gekamd, geborsteld, geknipt en vooral veel geaaid, geklopt (in zijn hals) en bereden en uitgelaten en bemoedigend toegesproken. Ik kreeg niet de indruk dat Wicked, zijn naam ten spijt, veel kwaad kon doen.
En toen stak Wicked ineens zijn slangachtige tong uit de zijkant van zijn bek (of is het mond?),  en wapperde ermee, een paar keer achter elkaar.
Wat is dat voor iets? 'Ja, daarom staat hij bekend,' zei de eigenaresse.
Ik dacht, als ik hier een filmpje van maak en op YT zet, word ik miljonair.
Mijn dochter liep even later door de manege alsof ze al een paard had.
Een geboren amazone.
Hu!