Faux pas

Coma, by Carne Griffiths

Ik zag de doos tissues toen het al te laat was. Zij wees me er nota bene op – glimlachend, dat dan weer wel.
In mijn loopbaan als schrijfcursusgever had ik nog niet zo'n faux pas begaan.
Een van de cursisten, misschien wel een van de betere, had me vooraf gemaild dat ze wegens privéomstandigheden het huiswerk niet kon doen, en misschien ook wel niet naar de les zou komen. Haar beste vriend was plotseling in een coma geraakt. Ik toonde alle begrip, en gisteravond, aan het begin van de les, legde ik aan de anderen uit dat zij er niet bij zou zijn.
Toen kwam ze toch nog het lokaal in, tot mijn verrassing, in redelijke good spirits ook nog.
De les begon met wat uitweidingen een pedagogisch oogmerk hebbende mijnerzijds, maar daarna gingen we gauw aan de slag met de eerste schrijfopdracht. 'Vorige week hebben we six word stories geprobeerd, laten we deze keer een verhaal proberen te schrijven dat uit drie zinnen bestaat. Moet ik jullie een onderwerp geven?'
Ja, graag. Natuurlijk. Daarvoor waren ze hier. Om van mij onderwerpen te krijgen.
Ik keek naar het plafond en zei: 'Oké, het wordt een verhaal over een overleden persoon.' Het idee was: met zo'n verhaal heb je het einde al.
Mijn cursist schreef niets, viel me op. Er ging bij mij pas een belletje rinkelen toen ze huilend opstond, haar situatie uitlegde aan de klas en vroeg of ze even in de tuin mocht zitten om bij te komen.
Zelden voelde ik me zo'n hork.
Gelukkig wilde ze weer terugkomen toen het over de liefde ging.