Een man staat saxofoon te spelen op de parkeerplaats van Gaasperplas. Niet voor de geparkeerde auto's, of de automobilisten. Zelfs niet om de vogels met hun lente-kabaal tegenwicht te geven. Hij staat daar voor zichzelf. Bij zijn auto. Met de achterklep open. En hij speelt niet zomaar wat, hij heeft partituur meegenomen, en die partituur staat op een muziekstandaard, die hij ook moet hebben meegenomen, want waar vind je dezer dagen een muziekstandaard op een parkeerplaats?
Het eerste beeld dat bij me opkwam toen ik de saxofonist op de parkeerplaats bezig zag, was dat van zijn vrouw of levensgezel. 'Als jij zo nodig, dan ga je maar...' Of: 'Niet in mijn huis, dat getoeter.' Of: 'Als jij nog een keer op die toeter van jou blaast, dan stamp ik een dakje in jouw auto.' Kan ook de buurman of vrouw geweest zijn, die dit zei. Dat maakt eigenlijk niet zoveel uit. De saxofonist is verjaagd.
Ik vroeg me af of hij het leuk had gevonden, als ik hem toch een centje had gegeven, maar voordat ik een antwoord op die vraag had kunnen geven, zei mijn vrouw: 'Doorrijden, dit gaat helemaal nergens over.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn