Boulevard of broken dreams



Goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws: thuisschool Frölkini wordt binnenkort geliquideerd dankzij Ruttes geleidelijke afbouw van de corona-maatregelen. Het slechte nieuws is dat ik dit jaar niet op de Parade sta. En ik had er nog nooit gestaan, boehoe. Had er zin an. Maar ook plankenkoorts en twijfels. Het gevoel af te gaan voor publiek is mij bekend, vooral uit mijn puberteit en studententijd trouwens, maar ik zoek het niet vrijwillig op. Of toch? Een auteur verschuilt zich achter de stilte van zijn boekomslag. De acteur daarentegen staart recht in de ogen van zijn vernedering. Ik dacht het voordeel van het ene te combineren met het nadeel van het andere, door te schrijven voor publiek, achter een katheder. Noem het action writing. Allemaal leuk en aardig, want in de dertigjarige geschiedenis van de Parade nog niet eerder vertoond, maar hoe vermoeiend zou het zijn, hoeveel spataderen zou ik verzamelen, hoeveel testikels zouden zich loszingen, en, niet onbelangrijk als ik even naar mijn Chief Financial Officer kijk, en dat doe ik de laatste tijd steeds vaker, hoe zat het eigenlijk met de emolumenten? Die TOZO gaat niet eeuwig door; moet wellicht in zijn geheel worden terugbetaald! Het financiële plaatje was, met andere woorden, nog helemaal niet uitgewerkt. Hoeveel zou een van de chardy giechelige bimbo bereid zijn neer te tellen voor een door mij ter plekke op maat gecomponeerd epistel? €0,50? €2? €20? Ik had mezelf al rijk gerekend voordat ik een bestelling had gekregen. Misschien toch maar weer op het Museumplein, dan, en mijn handel veranderen van liefdesbrieven en haatmail in beterschapswensen en grafschriften.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn