Strepen

Jiskefet deed het corps beter dan het corps het corps deed.

Vanmiddag liet ik me voor het karretje spannen van de Volkskrant. De audiovisuele afdeling van deze krant wilde het diepte-interview van een jaar geleden, Van Corpsbal naar Knor, nog eens dunnetjes overdoen, maar dan met bewegend beeld. Tizie dus. Let wel: geen gewone tizie, want Vk zit volgens mij niet op de kabel, maar weptizie. Hoewel, wie weet nog wat tizie is? Ik heb overal ja op gezegd want ik heb een boek te verkopen. Een schrijver is geen hoer, maar een boer; hij denkt altijd aan aardappels. Gotta move product. Enfin, vandaag was het dan zo ver. De Opnames. Die vonden niet plaats op de soos van het ASC, want die waren niet zo geamuseerd door mijn roman (leid ik af uit hun passief agressieve gedrag), maar op die van de SSRA, zeg maar het kleine broertje of zusje van ASC, aan de Leidsegracht. Alles is kleiner aan de SSRA, behalve hun studentikoziteit en drankzucht (leid ik af aan de lucht die ik er aantrof). Maar ze zijn ook een beetje hippie, en dan heb je bij mij een streepje voor. Twee leden schudde ik de hand. Eentje deed de bar, de ander was praeses. Die de bar deed was een lieverd, met rommelig haar en een kettinkje om. De praeses deed vooral zijn best corporaal over te komen en slaagde daar ook wel in. Hij leerde me wat strepen is. Strepen is een bierglas waar nog een laatste restje in zit, leeg gooien op iemand anders, van een afstandje. Het bodempje eruit schieten, als het ware. De praeses deed het voor – droog. Ik begreep het. Zie hier de corporale vernieuwing in dertig jaar. Toen ik mijn boek cadeau deed, zei de praeses, die temidden van een teringbende achter een mini-laptopje zat: 'Dank je. Die gaat in de archiefkast.'

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn