|
|
Ik zit in een onooglijk cafeetje, nee, een koffiecorner heet zoiets geloof ik, bij D12 in de loser's pier van Schiphol, omdat ik een uur stuk moet slaan wegens vertraging van mijn vlucht naar Edinburgh. Een vertraging veroorzaakt bij mij dikwijls een lichte existentiële crisis. Waarom moet ik eigenlijk ook weer zo nodig naar Edinburgh, wat denk ik te vinden in Edinburgh wat ik niet ook in Amsterdam zou kunnen vinden, en ook: waar was dat gehaast goed voor; reizen, hetgeen toch als een soort verhevigd leven is op te vatten, komt me nog zinlozer voor dan normaal. Maar goed, gezeten aan een straftafeltje, met een cappuccino in de hand, grappenmakend verzorgd door een guitige jongen met geblondeerd haar die mijn zoon had kunnen zijn, valt het allemaal alweer reuze mee, zo'n vertraging; sterker, je gaat het als een voordeel zien. Winst. Zo onchristelijk vroeg als die vlucht ging, was ook onzin, ik was me al aan het afvragen hoe ik twee uur in Edinburgh kon stukslaan aangezien ik me ook niet te vroeg bij mijn afspraak wil melden. Te vroeg heeft iets wanhopigs, en ik ben geloof ik niet wanhopig. Ik hou er bij nader inzien erg van om uren stuk te slaan, zolang ik maar over lees- cq. schrijfmateriaal beschik. Uren stukslaan ontslaat je van welke andere activiteit dan ook, je stelt je in staat de wereld in al zijn glorie te aanschouwen zoals die is, in plaats van als een doorgangsplaats. Ik meld me weer bij de guitige jongen achter de koffiecorner, die het niet heel druk heeft (maar wat wil je ook met die prijzen, en in deze uithoek van de luchthaven). 'Moet ik nog iets bestellen, wat vind jij? Heb ik alweer een zoetigheid verdiend?'
'Als ik verstandig zou zijn, zou ik een appel nemen.' Hij knikt naar het koelvak met de appels. 'Maar uiteindelijk zou ik toch kiezen voor de muffin.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn