Ik ben verliefd op Lara uit Girl. Wat een pijnlijke ballerina. Wat een herkenbare twijfel, puberale onzekerheid, hartverscheurende identiteitscrisis verbeeldt deze lieve jongen in deze geweldige Vlaamse film van Lucas Dhont. (Als Girl geen oscar voor beste buitenlandse film krijgt, eet ik mijn hoed op.) Maar terug naar Lara. Als ze bij de dokter zit, die begripvolle dokter, twee heeft ze er zelfs, een man en een vrouw, de vrouw zegt dat het niet zo snel gaat met die borsten als je eenmaal aan de hormoonbehandeling bent begonnen en Lara knikt, kijkt haar vader aan, hoopvol. Ze hoort niet wat de dokter zegt. Ze wil horen dat de borstjes eraan komen, zodat ze eindelijk wat vrouwelijke vormen krijgt, want alleen dat lange haar en die oorbellen, dat is niet genoeg. 'Ik wil borsten,' zie je haar denken. 'Alleen borsten maken mij gelukkig.' Maar zij is de enige die dat snapt, echt snapt, maar ze wil het slechte nieuws niet horen, namelijk dat het lang, heel lang duurt.
Alles duurt altijd veel te lang, zeker voor de adolescent, maar hoe geduldig is ze tegelijkertijd, bijvoorbeeld met haar vervelende broertje, haar veeleisende vader, haar treiterige mede-balletleerlingen.
Die andere dokter wil dat ze alvast van haar vrouwelijkheid gaat genieten, maar ze is daar nog helemaal niet aan toe. Uiteindelijk gaat ze bij de overbuurjongen op de bank zitten en geeft hem zoentjes. Mooie zoentjes zijn dat. Vissenzoentjes. Die jongen is heel gretig, wil meteen van alles. Is er dan echt geen jongen die dat begrijpt, die wat minder haast heeft?
Of een meisje.
Het beeld van de kapotte tenen die tevoorschijn komen als Lara haar spitzen uitdoet, maakte op mij meer indruk dan haar poging tot geslachtsverandering middels de schaar.
Iets willen dat niet kan. Lara wil twee dingen die niet allebei kunnen. Eén kan er wel, en lukt uiteindelijk ook. En o, wat zijn we blij voor Lara.
Het is onmogelijk om niet verliefd te worden op Victor Polster.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn