Verwende krengen



Vanochtend mochten ze hun schoen zetten en de Grote Vreugdebrenger had weer haar uiterste best gedaan om, zelfs op de vierkante centimeter, ieder op zijn wenken te bedienen. En dat in ruil voor een uitgedroogde wortel.
'Hé.'
'Zit er wat in?' vragen wij, vanuit bed.
'Ja!'
'Pak maar uit dan.'
'Een kettinkje!' Trots komt de vijfjarige haar buit laten zien. Ik zie onmiddellijk gevaren, bijvoorbeeld dat ze met dat kettinkje ergens achter blijft hangen, auto-strangulatie enzovoorts, maar ik heb niets in te brengen, want ik doe de inkopen niet.
De negenjarige blijft tactisch achter, maar komt nu toch ook zijn nest uit om te kijken wat de Grand Wizard in zijn schoen heeft gestopt. Een katapultje. Met balletjes om te schieten. Leuk. Hij is niet teleurgesteld. Nee, hij is blij, geloof ik, begint een oorlogje. Wij zoeken dekking.
De vijfjarige kijkt sip. 'Stom kettinkje.'
'Sorry maar dat is toch wel een beetje verwend, hoor,' mompel ik, terwijl ik me uit bed hijs voor nog een, nou ja, dag.
'Stomme pappa.'
'Zeg, hou 's op. Anders mag je je schoen helemaal niet meer zetten.'
De negenjarige laat nu ook een klaagzang horen. Wat nu weer? Hij is een balletje kwijt. 'Moet je beter opletten als je schiet. Gewoon even zoeken.'
Ik snap niet waarop ik hier nog woorden aan vuilmaak. Even later pluk ik het balletje onder de centrale verwarming vandaan. Hij blij, ik blij en de vijfjarige ziet inmiddels ook weer wat in haar kettinkje.
'Weet je wat wij in onze schoen vonden, als er al iets in zat?' probeert de opa in mij de discussie bij het ontbijt breder te trekken.
Wacht even, weet ik zelf het antwoord nog wel? O ja, toch wel.
Weet iemand wat taai-taai is?'
De negenjarige: 'Dat is toch van dat eten met rijst en hete pepers?'

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn