Aan het cosmetisch verwijderde wratje van Arjen Lubach,



Waar ben je? Ik mis je. Als ik naar je keek, dan     k e e k  ik ook echt naar je. Je gaf me iets te doen, je gaf me een raison de regarder. Gaat het te ver om te zeggen dat ik in jou wilde verdwijnen? Nee, dat gaat niet te ver. Je was mijn verdwijnpunt. Ik wilde in jou wonen, lieve oneffenheid, me in je nestelen en dan langzaam uitbreiden, richting rechterooglid, neusbrug of voorhoofd. Er waren nog zoveel mogelijkheden voor ons... Maar niet meer. Mijn droom is aan diggelen geslagen door het cosmetisch industrieel complex, het photoshopisme, de hang naar volmaaktheid, natuurlijk weer ingegeven door dat verderfelijke grootkapitaal dat meer kijkers wil, alsmaar meer kijkers, om de prijs van de commercials rondom jouw blok nog verder op te drijven. Zou het leuk zijn om een economiestudent aan de Erasmusuniversiteit te laten uitrekenen wat jouw 'correctie' de VPRO (en daarmee jouw BV) heeft opgeleverd, opgeleukt met absurdistische terzijdes? Nee, dat zou niet leuk zijn. En misplaatst bovendien.
Ben je gelaserd, gevriesdroogd of uitgelepeld? Wacht, ik wil het niet weten.
Om eerlijk te zijn, ik weet niet goed meer waar ik moet kijken, sinds jij er niet meer bent.
Laat iedereen rustig doorgaan met waar hij mee bezig is, maar ik zal jou nooit vergeten, wratje. Jij bent van mij.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn