Dear Maarten Biesheuvel,



Gecondoleerd met uw vrouw, die ik, dankzij Verhalen uit het gekkenhuis, ook een beetje heb leren kennen.
Het verlies van een geliefde geeft de grootste pijn, maar als een geliefde, zoals in uw geval – en als ik heel eerlijk ben, ook in het mijne – van cruciaal belang is om te kunnen functioneren in wat men wel noemt de maatschappij, dan is het ook een regelrechte ramp.
Laat ik meteen terzake komen: ik wil u bij deze graag een safe haven bieden, in elk geval voor de winter, in mijn kantoor in de tuin. Wij zijn niet ruim behuisd, maar wij geloven in knusheid. Als ik het goed begrijp leest u klassiekers en schrijft u tussen de bedrijven ook nog eens wat. U moet uw medicijnen innemen. Misschien moet u af en toe een wandelingetje maken. Dit alles lijkt me heel wel te combineren met onze agenda.
Misschien haalt u enige levensvreugde uit de nabijheid van mijn kleine kinderen, die zeker af en toe op uw deur zullen komen kloppen. (De deur kan op slot. In de ochtend zullen we ze bij u vandaan houden.)
Mijn kantoor in de tuin heeft weliswaar geen stromend water, wel valt het daglicht via het glazen dak naar binnen, hetgeen een heilzaam effect heeft op de gemoedstoestand (en op het animo om te schrijven, trouwens). Geen mens is immuun voor lichttherapie, als we Philips mogen geloven. U zult nog plezier beleven, en wellicht een kort verhaal willen wijden, aan de strapatsen van Tommy, onze poes, die niet alleen graag jongleert met al dan niet in terminale fase verkerende muizen, maar ook van tak tot tak vliegt om duiven te grazen te nemen (doorgaans zonder succes). Op voornoemd glazen dak klimt hij niet zelden, om te kijken wat je aan het doen bent. Ik beloof dat dit de enige inbreuk zal zijn op uw privacy.
Indien gewenst zal ik 's avonds voor u een mopje piano spelen.
De Grote Roerganger kennende, denk ik dat zij u er nog wel bij kan hebben, tegen een kleine vergoeding, uiteraard, want in de literatuur kun je niet wonen en voor niets gaat zelfs de zon tegenwoordig niet meer op.

Hartelijks, nogmaals sterkte, en hopende van u te horen,

Viktor Frölke, schrijver en ex-gek


2 opmerkingen:

  1. Ontroerend en ontroerend lief - dit gevoelen kan beïnvloed zijn door mijn huidige gemoedstoestand, maar dat is geen excuus.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik heb bovenstaande brief zijn uitgever doen toekomen, "Brooklyn", maar nog geen bericht.

    BeantwoordenVerwijderen

Wat fijn dat jullie er zijn