Totale kalmte
Als je Ryan Gosling ziet, die Neil Armstrong speelt die zich opmaakt om per gammele raket naar de maan te vertrekken, en niet in staat blijkt om de tamelijk terechte verlatingsangst van zijn vrouw en twee zonen adequaat te beantwoorden, denk je onwillekeurig: maar goed dat er autisten zijn.
Waren er maar meer van. Alleen wie de totale kalmte bewaart, onder welke tumultueuze, angstwekkende of rampzalige omstandigheden dan ook, vertrouw je zo'n missie toe. Aan de andere kant is een stukje medemenselijkheid op zijn tijd ook geen overbodige luxe.
Gosling is trouwens te knap om een echte autist te spelen, maar een kniesoor die daarop let.
Op de vraag tijdens de persconferentie voorafgaand aan de lancering, in de zomer van 1969, wat Armstrong het liefst zou willen meenemen naar de maan, antwoordt hij, zonder een spier te vertrekken: 'Meer brandstof.' En inderdaad, wie in een drietrapsraket de ruimte in wordt geschoten, zou het liefste niet alleen zijn doel willen bereiken, maar vooral ook weer heelhuids thuis komen. Overleven is vooruitdenken – vooral in de ruimtevaart.
Het mooiste shot uit First man is wanneer Armstrong geland is, een paar stappen heeft gezet op het maanoppervlak en dan voor zich uit staart. 'What the hell am I doing here?' is de gedachte die hij niet uitspreekt maar die je als kijker projecteert op deze astronaut. En een van grote eenzaamheid. Niet de allergrootste eenzaamheid, want die voelt de maanreiziger als hij onderweg in de ruimte zou blijven steken, – elegant verklankt door Bowie ('planet Earth is blue and there is nothing I can do') –, maar toch. Een onwezenlijke eenzaamheid, die wij, vijftig jaar later, maar al te goed herkennen.
Sorry, ik.
Regisseur Damien Chazelle laat Armstrong alsnog een traan wegpinken, op het laatst, als hij een armbandje van zijn aan kanker overleden dochtertje achterlaat in een krater, want met een autistische held, zelfs een knappe, trek je geen volle bioscoopzalen en kun je een Oscar ook wel op je buik schrijven.
Een brokje edelkitsch dat je deze educatieve rolprent wel wilt vergeven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn