87. Big fucking deal

Godverdegodver – ja, sorry hoor, ik ben het verbod op vloeken voorbij, die godskolerelijder die uren op de wc zit en nooit ook maar een vin verroert, die godverdomme gewoon geen ene kloot uitvoert, terwijl ik me sta uit te sloven voor hem, ik maak eten, was zijn kleren, regel al zijn afspraken, en hij doet geen ene flikker en hij heeft er niet eens een goede reden voor... En wat dacht je, dit is iets van de laatste weken? Maanden? Nee: jaren! Wat heb ik misdaan om dit te verdienen? Waarom moet ik deze gifbeker helemaal tot de laatste druppel leegdrinken? Ik bedoel, gisteravond vraag ik hem een klein dingetje. Of hij even zijn fiets naar de fietsenmaker wil brengen. Kleine moeite. Die fiets is al weken kapot. Nee hoor, lukt niet. Kan niet. Wordt 'm niet. En waarom niet? Omdat hij geen jas heeft, en zonder jas gaat hij de straat niet op. Hoezo heb je geen jas, vraag ik, iedereen heeft een jas. Nou, zegt hij, die van mij is te klein, die past niet meer. Dan bestel je toch een nieuwe jas, zeg ik. Je gaat online en je zoekt wat uit in jouw maat en ik betaal de rekening, en dat ding wordt in no time bezorgd. Big fucking deal. (Daar ga ik weer.) Of je pakt mijn jas. Ik ga echt niet in jouw jas naar buiten als je dat soms denkt, zegt ie, waar zie je me voor aan? En hij glimlacht er zo charmant bij, weet je, zoals hij bij alles wat hij zegt charmant lacht, tenminste als ie niet nijdig is en kwaad en agressief, want dan springt ie op mijn nek of hij valt me van achter aan, geeft me een keiharde vuistslag in mijn lendenen. Dat is niet zo grappig als je aan de ontvangende kant staat, ik schrik me wezenloos, ik krijg nog eens een hartverzakking... En altijd te laat komen, echt voor alle afspraken die ik maak... Ik maak een afspraak, hij komt te laat. Dat is het thema. Variaties op het thema: ik maak een afspraak, hij komt helemaal niet opdagen, omdat hij de afspraak is 'vergeten', en dat tot twee, drie keer toe. Ook een leuke: ik maak een afspraak en ik herinner hem een paar keer aan die afspraak, en dan, als de afspraak er aan komt, alle klokken zijn gelijk gezet, iedereen staat op scherp, het is een hele belangrijke afspraak, er hangt van alles van af, zonder die afspraak kunnen we niet verder, dan zegt hij, bijna tussen neus en lippen door: eh, ik weet niet of ik wel ga... Waarom niet, in godsnaam, godverdomme, roep ik dan uit, schreeuw ik in zijn gezicht. Weet je hoeveel moeite het me gekost heeft om die afspraak voor jou te maken? Weet je wat hij dan zegt? Ik heb er niet zo'n goed gevoel over. En ik houd niet zo van dwang. Nee, ik houd ook niet van dwang, ik pik ook liever een paar graankorrels van de grond dan dat ik een trechter in mijn snavel krijg gestouwd waardoor ze ik weet niet wat door mijn strot duwen... Maar ja, er moet wel iets gebeuren, hè, want zo kan het niet langer, je leven glijdt aan je voorbij... Kijkt ie me weer aan met dat charmante smoelwerk van hem. Zo'n scheef hoofd, knipperende ogen, zo'n gezicht waar je een moord voor doet, en, ik zal je eens wat vertellen, als hij nog een keer een afspraak verknalt, dan... nee, dit is grootspraak, dat weet ik ook wel, natuurlijk doe ik hem niets, en dat weet hij, dat is de vuiligheid, dat is de totale oneerlijkheid ervan bekeken vanuit mijn standpunt, dat is de chantage, want hij mag alles en ik mag niks, want ik wil iets van hem en hij wil niets van mij, ik ben de verantwoordelijke en hij is de afhankelijke... Als het aan mij ligt gooien we het roer radicaal om. Als het aan hem ligt koersen we rustig verder. Prima zo! Inertie, niks mis mee! Lethargie: de nieuwe levenslust! Doodziek word ik ervan, dat is een ding wat zeker is... Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik jou hiermee lastig val, wat heb jij hiermee te maken? Ja, wie heeft wat dan ook met wie dan ook te maken? Dat zou ik wel eens willen weten... O, daar zul je hem hebben. En, heeft meneer lekker zitten kakken? Nou, anders wij wel.