Ik moet oppassen dat dit verhaal niet te zeer leunt op klucht-achtige plotelementen, dacht ik, terwijl ik de beslagen badkamerspiegel schoonwreef en mijn gezicht van diverse kanten bekeek. Ik wist trouwens niet waarom ik me daarover druk zou moeten maken, want ik ben de verteller niet. Mij is nooit gevraagd een verhaal te vertellen. Ik ben de ik-persoon, dat is alles. Die rol wil ik nog wel op me nemen. De compositie van de wereld laat ik graag aan anderen over.
'Ja, doe maar. En bestel lekker veel. Honger!'
Frederik reageerde niet. Straks zou hij wel reageren, vermoedelijk, als hij Lukas Einthoven onder ogen kreeg, hoewel hij soms van die buien had dat niets werkelijk tot hem leek door te dringen, alsof hij opgesloten zat in zijn eigen brein.
Nu stommelde Frederik energiek de trap af. Hij leefde op bij het vooruitzicht van eten. Hoelang hadden we nu al niet meer zelf gekookt? We leefden op bezorgmaaltijden. Opmerkelijk hoe snel je er aan wende.
Toen Lukas klaar was met douchen, scheren en omkleden, – ik had een trainingsbroek een T-shirt en een trui van Frederik voor hem klaargelegd –, waren we eindelijk gereed voor de grote introductie. Maar Frederik was me voor want ik was nog niet de kamer in, of hij zei: 'Ik ruik mensenvlees.'
'Kan kloppen, we hebben een logé. Eigenhandig van straat geplukt, vanonder de sneeuwduinen bij Paradiso... May I introduce...'
Lukas wandelde de woonkamer binnen, zoals hij dat een uur eerder ook had gedaan, maar toen als verwaarloosde zwerver. Nu zag hij eruit als de manager van een sportschool. Ik weet niet hoe hij het had gedaan, maar zijn baardje zag er professioneel uit; gedistingeerd zonder bijbehorende ijdelheid. Naturel. Zeker, de kleur was nog steeds roestbruin, daar was niets aan te doen (of misschien toch, later), maar de vorm klopte.
'... Lukas Einthoven, geflipt diplomaat.' Ik keek Lukas aan en voegde eraan toe: 'Of moet ik zeggen: geflipt non-diplomaat?'
'Geen van beide.'
'Wat staat er op je visitekaartje?' vroeg Frederik, met een opgetrokken wenkbrauw.
'Levenseindebegeleider,' antwoordde Lukas droog. 'Maar ik heb geen visitekaartjes meer. Op.'
Ik grinnikte. Ik was de enige. Het was weer tijd voor een awkward stilte. Ik was maar wat blij dat dat woord de Nederlandse taal had verrijkt, anders was er geen woord om deze stilte te beschrijven. (Ongemakkelijk, ja, maar ook: weird.)
'Wat een eer, om een dak te mogen geven aan een dakloze.' Frederik probeerde de gastheer uit te hangen. 'Wat mag ik voor je inschenken? Ik drink zelf bier, dat vind ik toch het lekkerst bij Aziatisch eten.' Hij liep alvast naar de grote ijskast in de grote aanpalende keuken voor een blond biertje. Frederik was verzot op blond bier, hij had niets anders meer gedronken sinds het op de markt kwam.
'Ik drink wat Elvira drinkt,' zei Lukas. Sinds dat 'levenseindebegeleider' vond ik hem steeds meer op een meditatieleraar lijken, in plaats van een sportschoolmanager.
'En wat mag Elvira dan wel niet drinken?' vroeg Frederik vanachter de enorme ijskastdeur.
'Dirty Mango Lassi,' zei ik, 'daar heb ik echt zin in.'
'Heb ik niet besteld, El.'
'Nou, dan bestel je het toch alsnog? Twee graag.'
Met zichtbare tegenzin, ook al had hij zijn geliefde blonde biertje al aan zijn mond gezet, ging Frederik weer achter de computer zitten om zijn bestelling aan te passen. 'De bezorger is al onderweg,' morde hij. 'Hij rijdt nu over de Torontobrug.'
'Dan sturen ze vast nog eentje na. Hebben ze wat te doen.' Lukas was uit zichzelf in een fauteuil gaan zitten bij het grote raam dat uitzicht bood op de fraai verlichte gevel van het Amstelhotel. 'Ik geef ze altijd fooi,' ging ik verder. 'Je ziet dat ze daar van opleven. Ze putten zich uit in dankbaarheid. Dat is wat een beetje geld kan doen.'
Frederik liep op Lukas af, nam een flinke slok bier en zei: 'Iets voor jou, bezorger?'
'Hoe dat zo?'
'Nou, het houdt je van de straat, maar tegelijk op de straat,' zei Frederik. 'Er is veel werk op het moment.' Tevreden over zijn woordspeling en suggestie nestelde hij zich weer op de bedbank en sloeg het avondblad open.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn