Florence

Florence ligt er majestueus bij, als we uit de heuvels naar beneden rijden langs uitbundig bloeiende hortensia's, citroenbomen en weet ik wat voor flora. Zeven jaar geleden waren we er ook, twee weken zelfs, maar toen was ik doodziek; voor mijn gevoel heb ik de meeste tijd op de wc doorgebracht. Nu gaan we op de avond van aankomst al meteen de deur uit om dat fantastische restaurant te vinden, met die heerlijke bediening, zonder vooraf huiswerk te hebben gedaan. Dat lukt dus niet. Bekaf en uitgehongerd na eindeloos te hebben rond gesjokt langs dichte trattoria's en treurig stemmende dronkemansbarretjes in de buurt van een aftands voetbalstadion, plant ik mijn kinderen achter een formica tafeltje bij "FC Kebab" en bestel friet met mayonaise en veel cola. Iets is beter dan niets, dacht ik, maar lieftallige is nijdig een supermarkt in geschoten om in ons geleende palazzo alsnog een fijne pasta in elkaar te draaien. Om 10 uur 's avonds hebben we ons huiswerk wel gedaan en eten we amandelijs en saffraanijs in een ambachtelijke gelateria. Likkende bambini bij neonlicht. Een brutaal joch met een One Direction-kuif en het bovenste knoopje dichtgeknoopt van zijn hagelwitte hemd, steekt af en toe plagerig de punt van zijn ijsje in de wang van zijn vriendin, en schept tegen ons op over de 4 die hij kreeg voor Engels. 'You know why? Because my mother,' hij gebaart druk naar een vrouw verderop die driftig nee schudt, 'told me to play instead of study.' Het had een scene uit Carlo Collodi's vrolijk-wrede kinderboek Pinokkio kunnen zijn, of een broeierige film van Visconti.