Professor in de wiskunde

Het verhaal ging, of althans: werd in de wereld gebracht door mijn breedsprakige collega en oud-depothouder, dat er een professor in de wiskunde rondliep op depot. Goed, hij was professor in de wiskunde in Irak geweest, jaren geleden, maar wiskunde blijft wiskunde. Toen ik de betreffende Iraakse collega op depot voorbij zag suizen, hij houdt er een pijlsnelle manier van werken op na, riep ik: 'Jij bent toch professor in de wiskunde?'
'Ja ja,' zei hij in het voorbijgaan, het zweet van zijn voorhoofd wissend, 'inderdaad.'
'Kun je me dan misschien helpen met de oplossing van mijn handelsreizigersprobleem?' Ik had namelijk met mijn verspreiding van de culturele folder in het centrum van de stad wel degelijk een probleem van het type: hoe de kortste route te kiezen tussen een x aantal, onregelmatig verdeelde punten. De Irakees knikte hevig dat hij wist waar ik het over had maar ging er verder niet op in. Toen vroeg ik hem: 'Wat is de stelling van Pythagoras?' Hij begon te lachen, bleef heel onrustig rondlopen, onderwijl verklarend dat hij 'alleen theorie deed', als professor in de wiskunde in Irak, dat het al zestien jaar geleden was dat hij die theorieën had bestudeerd. Ik schudde mijn hoofd. 'Je gelooft hem niet?' vroeg de breedsprakige oud-depothouder aan mij. 'Het kan niet dat hij de stelling van Pythagoras niet kent. Niet als hij professor in de wiskunde is. Luister, je hoeft voor mij geen professor in de wiskunde te zijn, maar als je er wel een bent, vind ik dat wel interessant.' Toen iedereen weer weg was, en ik mijn loop deed, vroeg ik me af of ik niet al te drammerig was geweest, en misschien zelfs ethnocentristisch. Misschien bestond er een wiskunde waar ik niets van afwist.