Tineke en Malika namen een boot eerder terug naar het vaste land. Behoorlijk opgelaten hadden ze zich gevoeld toen ze in een strandtent op Terschelling, door de ANWB aangeprezen als een 'gelukzalig pottenparadijs', werden aangegaapt als waren ze een speciale, lopende tentoonstelling van het Koninklijk Instituut voor de Tropen.
Tegen middernacht stommelden de theoretisch natuurkundige tortelduiven het huis in de stad binnen, waar zij tot in elk geval Malika's verbazing – en toch ook wel een beetje die van Tineke – Ferwerda aantroffen in het echtelijke bed, met naast zich niet Becky, zijn prijsmilf, maar de hoogsensitieve Jimbo. Beiden lagen op hun rug in boxershort, Ferwerda met zijn armen gekruist onder zijn hoofd; de tiener met zijn draadloze koptelefoon op en een werkend scherm binnen handbereik. Het was niet duidelijk wat zich op dit scherm afspeelde; dat het bewoog, daarover bestond geen twijfel.
Op de borst van de jongen prijkte een tatoeage van Madonna.
Wat zijn jullie aan het doen? vroeg Tineke.
Waar lijkt het op? Ferwerda griste zijn knijpbril van het nachtkastje.
Op een privé-onderricht over de Nederlandse advocatuur, zei Tineke, zij het op een vreemd tijdstip, en een vreemde plek.
Fout. We zijn naar de film geweest voor Jims verjaardag, en toen hebben we na afloop nog wat gedronken in de tuin.
Dus nu zijn de buren ook op de hoogte.
Sinds wanneer bekreun jij je om de buren Tien? En waarvan zouden ze volgens jou nu op de hoogte zijn?
Van de complete puinhoop in dit huwelijk.
Welke puinhoop? Welk huwelijk?
Luister, Japi, ik maak nog even wat thee voor Malika en mij. Als ik straks boven kom wil ik dat ons bed is teruggebracht in zijn oorspronkelijke staat. Zo niet bel ik de politie.
Ze sloeg de deur van de slaapkamer dicht.
Pak je spullen, Jim, zei Ferwerda somber, dan breng ik je naar je moeder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn