32. Transitieve relatie
Tot zijn verbazing reageerde Tineke begripvol, zelfs liefdevol op het nieuws van Becky's gevorderde zwangerschap. Kinderen had ze nooit gehaat. Wie kinderen haatte, haatte het leven, zei ze, maar dit betekende niet dat ze in de rij stond om voor de opvoeding op te draaien.
De opvoeding van kinderen laat ik graag aan anderen over.
Dus je wilt niets met ons kind te maken hebben, schamperde Ferwerda, die nog steeds moeilijk aan het idee kon wennen dat hij, all things being equal, over een halfjaar een zuigeling in zijn armen zou houden die hij de zijne mocht noemen – afgezien van de claims die Becky legde, en dat zouden er niet weinig zijn, vermoedelijk. Hij sloot niet uit dat ze hem vroeg of laat voor het gerecht zou slepen.
Dat kind is niet van mij, zei Tineke. Dat kind is van jou. Nu ben jij wel van mij, maar ik ben er nog niet over uit of dan volgt dat dat kind ook van mij is. Ik weet niet of hier sprake is van een transitieve relatie, als je begrijpt wat ik bedoel.
Ferwerda dacht wel te weten wat zij bedoelde, en hij hield ook van haar juist omdat ze geen kinderwens had en geen enkele frustratie op dit terrein leek te hebben, maar hij raakte zo langzamerhand wat beduusd van haar opgewektheid, van haar totale gebrek aan verwijten. Heb jij mij misschien ook nog wat te vertellen, Tien, is dat het?
Nu hij het zei. Inderdaad. Ze had niet stil gezeten de afgelopen tijd. Nee, met Roman was het niets geworden, en de mannen die zich via Tenure aanmeldden om door haar te worden afgeranseld vielen ook niet mee, maar guess what? er was een promovenda op de Uni die haar hart had gestolen.
Malika heet ze. Een hoogvlieger uit Soedan by way of Londen. Ze komt een tijdje logeren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn