Controle (slot)

'U stoort ons met uw niet terzake doende overwegingen,' zegt U 2.

'Of u grijpt in, of u laat het gebeuren. Aan commentaar op de gang van zaken hebben wij niets. Wij niet, en N. en O. denkelijk ook niet.'

Dit laat ik even bezinken, ik loop nog niet meteen weg, hoewel Ali wel al achter een andere hond aan is gegaan, een grote hond, zo'n breedgeheupte mastiff, met een scrotum ter grootte van een mango. Als ik die hond bij me had gehad, die bijthond, en niet Ali, dan had het geheel anders, akeliger kunnen aflopen. Terwijl ik toekijk hoe de capsule in de keel van O. wordt aangebracht, – zodra de capsule in de keel ligt, laat U 1 haar rechtopzitten om hem zijn weg te kunnen laten vervolgen door het spijsverteringskanaal – vraag ik me hardop af: 'Wie controleert de controleurs?'

U 2 kijkt op haar computertje, richt die op mij, en leest dan een waarde af op het scherm. 'Hij ook,' zegt ze tegen U 1.

'Heb je de injectie klaar?'

'En de hond dan?'

'Die redt zich wel, for the time being.'

N. probeert aan te geven dat hij en O. prima het likhondje onder hun hoede kunnen nemen als het inderdaad een likhond is, maar hij krijgt de gelegenheid niet om het te overleggen met O., want die is onder zeil. Ze rolde kort met haar ogen en viel daarna plat op haar rug neer. N. protesteert, maar zijn protest klinkt zwak, alsof hij er zelf niet in gelooft. 'Meneer!' roept hij tegen mij. 'Pas op, hij steekt een injectienaald in je been!'

Ongelooflijk hoe snel dit gaat. De naald zit er al in. Ik voel hoe een stofje zich door mijn bloedbaan verspreid, het doet me denken aan de eerste slokken alcohol op een nuchtere maag, de lichte bedwelming die daarvan uitgaat. Niet onplezierig, moet ik helaas vaststellen.

Ik voel hoe mijn karkas kantelt, hoe mijn knieën knikken, en ik langzaam als een zinkend schip op het strandzand neerdaal. Maar nog steeds kan ik niet zeggen dat het akelig is. Vreemd maar niet akelig. Ik kan niet anders concluderen dat ik ben gecontroleerd en dat men stappen heeft ondernomen; ik ben benieuwd waar ze mij wakker zullen laten worden. Raar dat ik geen woede voel. Ik voel alleen wat ongemak over dat ik Ali kwijt dreig te raken, want energie om hem te roepen heb ik niet meer, voor de rest overheerst de dankbaarheid.