Deep tissue



In de Chinese massagesalon werd ik geïntroduceerd aan een nieuwe, verlegen lachende masseuse, die zei dat ze Amy heette, wat ik niet geloofde; ik was ervan overtuigd dat ze die naam had aangenomen (of had gekregen) uit praktische overwegingen, maar wat deed het ertoe? Misschien moest ik mezelf ook maar eens uit praktische overwegingen Jan Lul gaan noemen, o.i.d.
Amy, een vrouw van een jaar of veertig met halflang haar, ging mij op blote voeten voor naar haar werkruimte. Haar grote teen week bij elke stap ver naar buiten, alsof hij iets probeerde vast te grijpen. 'I come from Wuhan,' zei Amy, voorzichtig.
'Really? I'm from Brabant.' Ik probeerde weer eens gevat te zijn, ik moest daar eens mee ophouden, dit zijn geen tijden voor scherts.
In mijn onderbroekje ging ik op de grote massagetafel liggen en stak mijn hoofd in het daartoe bestemde gat, dit deed me denken aan de knecht van koning Midas, die het geheim over diens ezelsoren, dat hij absoluut niet mag verklappen, probeert kwijt te raken door een kuil te graven, zijn kop erin te steken en het geheim te roepen, en die kuil dan dicht te gooien. (Deze vroege vorm van privacybewaking blijkt niet te werken.)
Toen Amy op mijn rug klom en haar elleboog in mijn monnikskapspier priemde verwonderde ik me over de alertheid van mijn zenuwen. Ik nam me voor mijn mond een uur lang te houden; Amy's beheersing van talen die ik sprak was nogal rudimentair, en ik had niets te zeggen – behalve misschien au.
Dat zei ik dus ook toen ze me op mijn rug draaide en de binnenkant van mijn bovenbenen onder handen nam en daarbij mijn linkerkniegewricht in een hoek bewoog in dewelke dat gewricht liever niet wil bewegen.
Ze begreep de hint.
Na afloop, ze zat inmiddels opgevouwen op haar voeten in een stoel in de ontvangstruimte, gaf ik haar vijf euro fooi. Ze straalde ze als een meisje dat een aai over de bol krijgt van haar vader.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn