Statistisch stokpaardje

Damien Hirst: Second-series-biopsy-m132655

'Het wachten is op de eerste leeftijdgenoot in mijn omgeving met kanker. Dat is gewoon een statistische werkelijkheid. Een van mijn vrienden krijgt binnen afzienbare tijd kanker.' Ik zit op de bank bij Nieuwe Vriend P. We drinken cocktails. Ik berijd mijn statistische stokpaardje. 'Ik bedoel, de hartaanval hebben we gehad. Het wachten is nu op een gezwel, bij iemand, ergens.'
'Leuk dat je er bent,' zegt Nieuwe Vriend P.
'Het is een kwestie van statistiek. Rond onze leeftijd krijgen veel mensen kanker. Dus de vraag is, wie mag eerst.'
Een paar weken geleden dacht ik dat ik dat was. Midden in de nacht werd ik wakker met onverklaarbare (lees: zonder duidelijke aanleiding opkomende) pijn in mijn gewrichten en op vreemde plekken in mijn botten (bij de wortel van mijn neus bijvoorbeeld). Wacht eens even, toch geen... (tromgeroffel)...botkanker? Ik spring uit bed en haast me naar mijn computer om de symptomen op te zoeken. En verdomd, ze komen overeen, maar het waren niet  a l l e   symptomen en na een paar dagen was in elk geval de botpijn in mijn neuswortel verdwenen. (Bekkenslag.)
'Botkanker stelt weinig voor,' brengt Nieuwe Vriend P. in overweging, terwijl hij aan zijn cocktail nipt.
'Afgelopen weekend at ik bij vrienden, en vrijwel meteen bij binnenkomst viel mijn oog op het vlekje op het linkerooglid van de gastheer. Ik dacht: niet over beginnen. Maar na een tijdje zei ik: Dat vlekje is me nooit eerder opgevallen. O, dat is een litteken van lang geleden, zei hij, een vriendje van me schoot een pijltje op me af en dat kwam in mijn oog. Vandaar. Ik zou er even mee naar de huisarts gaan. Je weet nooit. Maar goed. huidkanker is zo erg nog niet.'
Nieuwe Vriend P. begs to differ. 'Huidkanker vreet zich, nee slaat zich als een soort slang naar binnen om alle mogelijke organen aan te tasten.'
'Dank je. Ik heb er weer een angst bij.'