Voor het voorleesontbijt in groep 3b waren vier ouders aangetreden, onder wie ondergetekende. 'Eén vader leest voor uit eigen werk,' zei de juf, ietwat verlegen. 'Mijn vader!' jubelde de zesjarige. Ik glom van trots. Mijn dochter glom van trots. De rest van de klas was niet zichtbaar onder de indruk.
Moest ik zenuwachtig zijn? Zenuwachtiger dan anders?
Ik beet het spits af. Ik dacht, bij een voorleesontbijt is de aandacht een schaars goed, maar beter als eerste die aandacht opslurpen. Deze veronderstelling bleek onjuist. De laatste voorleesouder kreeg ieders aandacht. Een kwestie van voordrachtskunst.
Toen iedereen zijn ontbijtje voor zich op tafel had uitgespreid, schraapte ik mijn keel – mijn handelsmerk – en begon aan De scheet. Iedereen was stil. Slechts een enkeling durfde te lachen, bijvoorbeeld wanneer ik scheet-geluiden maakte, wat, dacht ik, voor deze leeftijd toch wel om te lachen is. Ook de overige ouders hielden zich muisstil, alsof het een kerkdienst betrof, en dat was het natuurlijk ook. Voorlezen is het nieuwe preken.
'Dit is veel te lang,' dacht ik bij mezelf tijdens het lezen. En: 'Veel moeilijke woorden, niet te geloven dat ik dit heb geschreven voor mijn vijfjarige, vijf jaar geleden...' Maar goed, ik kon me troosten met de gedachte dat ik voorlas op verzoek van mijn dochter, die mijn voorstellen Rintje, Kleine Beer bij Opa en Oma en zelfs Varkentje Valentijn had afgewezen. Het moest en zou De scheet wezen.
Na afloop van de voorleessessies bleef het angstvallig stil. Niemand zei iets, ook de andere ouders niet. Nu is het altijd ingewikkeld om op iemands eigen werk te reageren, vooral als men er geen verstand van heeft en er nooit om gevraagd heeft, maar in dit geval was het misschien onmogelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn