Meneer S., een nieuwe klant, moet ik ophalen bij de fysio en thuis afdroppen in de Pijp, een afstand, zie ik op GoogleMaps, van nog geen 300 meter. Als ik het raam openzet en ik trek mijn scheur open, dan kom ik nog verder. Maar als ik Meneer S., die een opvallende gelijkenis vertoont met wijlen Johannes van Dam, zowel qua pet als embonpoint, de Max Mobiel in help, begrijp ik dat de HeenEnWeer voor hem inderdaad geen overbodige luxe is.
Ik gesp meneer S., gekleed in gemakkelijk zittende huisbroek, vast, duw voorzichtig zijn portier dicht en neem plaats achter het stuur. Voorzover mogelijk, want zoveel ruimte is daar niet meer voor. Het voelt een beetje alsof we met zijn drieën voorin zitten.
Wel gezellig, eigenlijk.
Tweehonderd meter zoemen we voorwaarts om vervolgens tot stilstand te komen achter een takelwagen die aan het werk is in de opgebroken straat; een fegekleurd hesje wijst ons een parkeervak aan waar we mogen wachten. Een mooie gelegenheid voor mij om te trachten een verhaal aan meneer S. te ontlokken. Dat is het mooie van oude mensen: begin over vroeger en je krijgt een verhaal. Niet altijd het meest boeiende verhaal, maar toch: een verhaal.
'Ik ben lang huisschilder geweest,' vertelt meneer S., terwijl ik zijn sneeuwwitte gezichtsbeharing (het is meer dan een baard; het haar zit ongeveer overal behalve op zijn ogen, neus en mond) bewonder, 'maar daar werd ik niet zo gelukkig van.'
'Waarom niet?'
'Ik heb hoogtevrees.' Meneer S. kijkt me aan, alsof hem dat zelf ook verbaast.
'Wist u niet van uzelf dat u aan hoogtevrees lijdt?'
Traag schudt hij zijn hoofd. 'Tijdens de opleiding heb ik nooit op ladders hoeven staan.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn