Jacopo Sansovino |
'Gaan jullie met de boot naar Burano met zijn drietjes, dan ga ik naar dat begrafeniseiland om het graf van Stravinsky te bekijken,' probeer ik een solotrip binnen de familie-vakantie voor mezelf te regelen, maar ik ben geen Reiseführer dus ik heb geen leverage.
Bij bestudering van het bootschema blijkt dat Burano een uur heen en een uur terug is, dus dat valt af. In mij groeit ondertussen het besef dat het begrafeniseiland weliswaar een stuk dichterbij ligt, maar ook dat zo'n bezoek aan het knekelveld waarschijnlijk tegenvalt. Zeker, ik ben een groot fan van Stravinsky, maar als ik zijn graf google kom ik er ook. Liever ga ik bij nader inzien rondsnuffelen in een palazzo met een goede kunstcollectie, want ja, kom daar maar eens om in de Amsterdamse Rivièra.
Uiteindelijk gaan we natuurlijk met zijn allen naar dat palazzo, Ca d'Oro, met uitzicht op de Canal Grande en in bezit van precies 1 Tintoretto maar ook nog een heleboel minder bekende beelden, tapijten en doeken. Het is compleet verlaten. De blondjes zoeven door de zalen. 'Wij gaan naar de Disney-store,' zegt Reiseführer. 'Die kinderen hebben ook vakantie.' Ik probeer niet afkeurend te kijken, maar verkneukel met tevens bij het idee dat hier onze wegen zich hier, voor even, scheiden. When push comes to shove zullen moeders grotere offers brengen voor hun kroost dan vaders, denk ik, behalve misschien, hoop ik, in tijden van gevaar.
Mijn oog blijft haken aan een marmer beeld: de zoveelste Madonna col Bambino, maar dan innig. Madonna col Bacio. Er is echte liefde tussen deze twee, waar niemand tussen kan komen.
De moeder lijkt ondertussen angstvallig haar telefoon bij haar geliefde weg te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn