Hans, een forse vent met drie puntjes bij zijn duim getatoeëerd, een jongensachtige grijns op zijn gezicht, en steeds hetzelfde anti-racisme t-shirt aan, is mijn jongste HeenEnWeer. Nog lang niet in de rollatorleeftijd, maar hij staat onvast op zijn benen. De vorige keer dat ik hem thuis afleverde in de Pijp, wilde hij absoluut zelf uitstappen. Even later ging hij languit op de stoep. 'Klote paaltje.'
Hans is niet gespeend van een Amsterdamse hang naar overdrijving, al stuit hij, als recovering alcoholic, nogal eens tegen het plafond van zijn geheugen. Eens gaf hij hoog op over zijn favoriete rockbands, maar toen ik vroeg welke bands, zei hij: 'Allemaal.'
Vandaag beweert hij al bij het instappen dat hij honderd vriendinnen heeft gehad.
'Weet je het zeker?'
We sjezen door de regen over de Van Woustraat. De ruitenwisser van de Max Mobiel zwoegt.
'Ja jôh,' zegt hij, onderuitgezakt in de riemen. 'Dat was in de yuppietijd. Toen mocht alles.'
'Hippietijd zul je bedoelen.'
'Die ja. Mooie tijd was dat hoor.'
Ik bedenk dat die tijd misschien niet voor iedereen even mooi was, maar ik hou mijn bedenkingen voor me.
'Ik woonde bij een hospita aan het Vondelpark. Nou, dan sprak ik gewoon iemand aan en dan...'
Het ritje zit er alweer op, helaas.
'Wie was je grootste liefde uit die tijd?' wil ik nog weten.
Zonder een moment na te denken, zegt hij: 'Barbara. Ik ga haar binnenkort weer zien.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn