De 24-uurs buikgriep valt uiteen in drie fasen van ieder 8 uur. In fase 1 voel je een beestje in je buik. Het prikkelt, bruist en rommelt in je maag. Er ontsnappen rare boertjes en scheetjes. Dan weet je zeker: het is weer zover, ik heb 't en ik moet er doorheen.
De rest van fase 1 wordt gespendeerd aan halfslachtig doorleven alsof er niets aan de hand is, en een halfslachtige gang naar de wc, halfslachtig omdat je weet dat je in deze fase toch nog niets kunt produceren. Soms denk je even dat de buikgriep verdwenen is, maar dan later keert hij weer terug. Het gevoel komt in golven.
Ook, althans in mijn geval, wordt in fase 1 een zinloze zoektocht ondernomen in het hoofd naar het moment van overdracht. Je probeert de afgelopen twaalf uur te reproduceren. Heb je iemand de hand geschud die mogelijk buikgriep had? Heb je verzuimd je handen te wassen in dat dubieuze etablissement? Je krijgt begrip voor het ooit als idioot beschouwde gebruik dat D. Trump, toen nog vastgoedman in New York, wilde invoeren, naar Aziatisch voorbeeld, namelijk buigen als begroeting in plaats van handenschudden.
Fase 2 is de hoofdfase. Je ligt in bed en wacht op the point of no return. De grote overgave. Je kunt een emmer naast je bed zetten, maar ik doe het liever boven de pot, al was het alleen maar om mijn kantoor- en huisgenoot niet te veel overlast te bezorgen. 'Je klonk als een gewonde dinosaurus,' zei ze de volgende ochtend.
Fase 3 is gammelte, katerigheid en langzaam weer wat eten, de spreekwoordelijke getoaste witte boterhammen met jam (zonder boter).
Ongelooflijk, als het voorbij is ben je alweer vergeten hoe vreselijk het was op het dieptepunt: de bodem van de WC-pot aanstaren, vinger naar binnen en blaffen en brullen tot de tranen je in de ogen springen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn