Boodschappen



Als het leven een boek is, moet het uit meerdere hoofdstukken bestaan. Gisteren werd ik kort teruggeworpen naar het hoofdstuk 'postbode', toen ik mijn oude folderaar, hij die helemaal onderaan de pikorde van de post bungelt, hij die bij wijze van spreken nog niet eens voor Sandd mag werken – bij wijze van spreken, want dat deed hij wel, maar nu niet meer, want ik zie hem nooit meer in functie.
Gepensioneerd misschien.
Ik herkende hem aan zijn kromte. Hij stond voor me in de rij van de Albert Heijn. Drie totaal versleten boodschappentassen had hij bij zich; twee in de ene hand, een in de ander. Ze waren met grijze duct tape gerepareerd, en gevuld met onduidelijkheden.
Ik was benieuwd naar zijn boodschappen. (Toon mij uw boodschappen, en ik zeg u wie u bent. Niet Facebook moeten wij vrezen, maar Ahold.)
Wie had geraden wat mijn voormalige, gebochelde folderaar, die met de bij elkaar gepleisterde spatborden en bril, op de boodschappenband legde, mag zichzelf fantast noemen; ik was er niet op gekomen. Ik zag het als een bewijs dat ook de fantast af en toe de deur uit moet om het fantastische van de werkelijkheid te ondergaan.
99 cent kostten de boodschappen, een aanbieding.
Hij betaalde met 55 ct statiegeld, plus 45 ct aan losse munten.
'Ik hoef geen bonnetje,' zei hij, nog voordat de kassière kans had gezien het hem aan te bieden.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn