'Stinkend arrogant'

Image result for edouard louis



Twee Franse romans liggen voor mij op tafel, een dunne en een dikke. De dunne begint zo: Aan mijn kinderjaren bewaar ik geen enkele goede herinnering.
De dikke (met dank aan de dicteerfunctie op mijn computer) zo: Het plan kwam ter sprake om Monsieur Norpois voor het eerst uit te nodigen en mijn moeder vond het toen jammer dat professor Cottard op reis was en zijzelf helemaal geen contact meer had met Swann, want beiden waren misschien boeiend gezelschap geweest voor de voormalige ambassadeur; mijn vader zei toen dat zo'n prominente gast, zo'n beroemd geleerde als Cottard, nooit de verkeerde keuze was voor een diner, maar dat Swann, met zijn opschepperige gedoe en zijn slechte gewoonte om met de onbenulligste relaties te koop te lopen, een ordinaire aansteller was die markies de Norpois, in de woorden van mijn vader, 'stinkend arrogant' zou vinden.
De eerste beginzin is recent geschreven, de tweede honderd jaar geleden. De eerste door een auteur die een naargeestig, gewelddadig, drankzuchtig milieu schetst in de armoedige Noord-Franse provincie, de tweede door een auteur die duizenden pagina's lang, met chirurgische precisie, de gedachten en gevoelens en sociale interacties in de gegoede, kunstzinnige kringen van Parijs en omgeving tracht te beschrijven.
Proust wordt ook wel een writer's writer genoemd, een schrijver die je gelezen moet hebben wil je jezelf schrijver noemen, maar ik zit al meteen in 'Weg met Eddy Bellegueule', van Édouard Louis, die geen fluwelen handschoenen draagt maar een boksbeugel.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn