Parade van de arme meisjes



Venetiaans carnaval – wat moet je je daar bij voorstellen? Precies: dat, dat en dat. Vooral veel maskers en hoofdtooien en uitgebreide verkleedpartijen. Al die dingen waarmee je dood gegooid wordt, ook al ben je nog nooit met carnaval (16/2-5/3, wegens succes verlengd tot drie weken) in deze stad geweest. Dus wij waren enigszins verbaasd om een toneelstukje mee te maken, in de Giardini (waar ook de Biennale plaatsvindt), waarbij twaalf dirndl-achtige wichtjes op een toneel aan den volke werden getoond; van een corpulent heerschap dat op luide toon schlager-achtige liederen ten beste gaf een buidel meekregen, plus felicitaties van een oudere, zwaaropgemaakte dame die de indruk wekte een modellenbureau te runnen, of een bordeel; en tenslotte op houten brancards werden gehesen door jonge als misdienaren verklede knullen, om in die hoedanigheid naar het San Marcoplein te worden getransporteerd.
Een Engelssprekende Italiaanse begon uit zichzelf, alsof ze zich schaamde, tegen mij tekst en uitleg te geven. Hier wordt een traditioneel verhaal uitgebeeld, vertelde ze, getiteld 'La Festa delle Marie'. Arme meisjes tonen zich aan de vorst in de hoop van hem een bruidsschat te krijgen, opdat ze alsnog kunnen trouwen.
Ik keek nog eens goed naar één van die meisjes, zie boven (Anna Favaro bleek ze te heten) en probeerde uit haar blik af te leiden of ze er lol in had of zich doodschaamde. Ik kwam er niet achter. Waarschijnlijk beide.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn