Bijna dood ervaring

Lonac

Ik heb een nieuwe vriendin. Glamourbejaarde M. (90) heeft langzaam maar zeker de plaats ingenomen van de oud-bibliothecaresse. Twee factoren hebben daartoe bijgedragen: M. woont bij mij om de hoek en ik heb per abuis tegen haar gezegd: je kunt me altijd bellen. Misschien nog een derde factor is dat M. als geen ander mij voor haar karretje weet te spannen.
Ongeveer twee keer daags word ik gebeld met mededelingen als: 'Viktor, ik lig te verschrompelen.' Of: 'Gisteren was weer heel erg. Ik dacht dat ik dood ging.' Als ik lang bij haar op bezoek ben in haar flatje, zegt ze: 'Ik zou maar naar huis gaan, anders wordt je vrouw jaloers.'
Eergisteren, als ik haar goed begrepen heb en mag geloven, ging ze echt bijna dood. Aan een soort hartaanval. Ik zeg soort, want het was niet een hart dat stilviel, maar juist compleet op hol sloeg. Ik wist dat ze een slecht, dat wil zeggen onregelmatig hart had – hartritmestoornissen, pacemaker, enzovoorts – maar niet dat dit dodelijk was, of zou kunnen zijn. Ze vertelt dat haar hartslag totaal de bocht uitvloog, om dan af te nemen tot bijna nul, en tenslotte weer de hemel in te schieten. Ze kon niet ademen. Het deed vreselijke pijn. 'Viktor, het deed zo'n pijn!' kermt ze. M. maakt graag cynische grapjes over haar naderende einde, maar als het al te dichtbij komt, is ze bang als een kind. Zou ik ook zijn, en ik wil haar graag bijstaan, maar ik was niet thuis op het moment suprême.
In paniek belde ze 112. Maar het was zaterdagavond, en 'de ambulance kan niet over het verkeer heen vliegen, mevrouw' (dat kan die natuurlijk wel, in de vorm van een heli, maar die werd niet ingezet). Eindelijk stond de ambulance voor haar deur, maar toen was het niet meer nodig.