Jacob Jordaens: De pap eter |
Wat, if anything, moet een mens ontbijten, elke ochtend opnieuw? En wat moet een ouder bijgevolg zijn kindmens voorzetten? Onder tijdstress, ook nog, want in het weekend is er geen centje pijn, dan wordt ontbijten een nieuwe religie. Na tijdenlang yoghurt met fruit en muesli te hebben gemaakt voor de leden van mijn gezin, hoorde ik van de Zaligmaker, net terug uit Noorwegen, dat ze wel eens pap wilde proberen.
Pap.
Ik heb er geen traumatische herinneringen aan en ik sta overal voor open. Om het papverhaal in de ochtend wat, nou ja, verteerbaarder (lees: makkelijker) te maken, had ik kant en klare pap gekocht van de firma Campina. In twee smaken: havermoutpap en rijstepap. Ik dacht daarmee mijn gezinsleden een keuze te geven en daardoor meer vrijheid en geluk.
'Getverdemme, dit is geen pap!' riep de Zaligmaker. 'Dit is lijm!' Ze gooide het lepeltje erbij neer. De kinderen, die nog moedig een of twee happen door hun strotjes hadden laten glijden, moesten toegeven dat het inderdaad heel erg vies was. Fijn om dat eindelijk eens straffeloos te mogen uitroepen, las ik op het gezicht van de vijfjarige.
Zeker, het was mij bij de bereiding al opgevallen dat de substantie in de pakken een zekere overkomst vertoonde met kots, maar schijn kan bedriegen, bedroog ik mezelf en stak mijn vinger in het pannetje waarin ik een en ander probeerde op te warmen en proefde... niets. Dat wil zeggen: geen havermout in het geval van de havermoutpap en geen rijst bij de rijstepap.
Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het ook niet naar kots smaakte.
Minder zuur.
Enigszins beledigd stapte ik onder de douche. 'Maak jij maar ontbijt dan als je het zo goed weet!'
Later zag ik dat ze de ontbijtkommen een voor een had leeggekieperd. Eten weggooien, het blijft een van de grootste zonden in dit – maak daarvan: in mijn – huishouden, maar nu gooide ik met een perverse goesting de halfvolle Campina-pakken erachteraan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn