Voorspelen



Tijdens de voorspeelavond van de negenjarige op de plaatselijke muziekschool fluister ik de Grote Vreugdebrenger, zonder wie er geen voorspeelavond of wat dan ook zou zijn geweest, iets in het oor, waarop zij antwoordt: 'Je stinkt, misschien moet je een mintje nemen.'
Ik sla meteen mijn hand voor mijn mond. Wat moet ik anders? Ik heb geen mintje. Ik heb in Schotland nogal veel vlees gegeten en resten van dat vlees zullen ofwel in mijn maag reacties zijn aangegaan met de daar aanwezige maagsappen, reacties die gassen hebben veroorzaakt die zich een weg zoeken via een waarschijnlijk enigszins lekkende maagklep; anders vleesresten die tussen mijn tanden zijn gaan zitten en die ik verzuimd heb weg te tandenstoken en/of flossen, en als dat het allemaal niet is, zou het ook nog die bacterie op je tong kunnen zijn die je er af kunt poetsen, maar dat heb ik ook al niet gedaan en ik heb ook geen borstel bij me, dus voorlopig zal ik blijven stinken. Een naar idee. Als de hele zaal gevuld met trotse ouders sinterklaasliedjes meezingen met de voorspelende kindertjes, houd ik mijn mond, terwijl ik normaal gesproken onder het motto een mens moet iets meebrul.
Ik wil geen stank verspreiden.
Dan komt het befaamde moeder en zoon koppel, die zijn elk jaar weer van de partij. Moeder heeft het op zichzelf sympathieke idee opgevat om met haar zoon op muziekles te gaan, maar de mate waarin zoonlief haar voorbijsnelt in virtuositeit, muzikaliteit en nou ja, alles wat met het bespelen van een instrument te maken heeft, is schrijnend. Plaatsvervangende schaamte is het niet die ik voel, ik wil roepen STOP! Maar de GVB vindt dat ik me er niet mee moet bemoeien; ik ken de dynamiek niet tussen die moeder en die zoon, etc.. En nu roep ik helemaal niets, want ik stink.
Het koppel speelt twee liedjes samen (de moeder schudt haar hoofd bij alle fouten die ze maakt), maar dan mag de zoon eindelijk alleen.
Hij triomfeert.
Titel van het liedje? Schatje, je stinkt.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Wat fijn dat jullie er zijn