Altijd gedacht dat Smashing Pumpkins* was vernoemd naar een staaltje jeugdig vandalisme, maar toen ik gisteren een joekel van een pompoen probeerde in stukken te hakken, een zogenaamde Turkse muts, kwam ik erachter dat die praktijk ook culinaire noodzaak kan zijn. Ik had mijn hakmes in het gevaarte gestoken, maar kreeg hem er niet meer uit. Dus toen heb ik het stuk groente tegen de grond gesmeten. Dat ging goed; misschien te goed, want er stuiterde een brokstuk omhoog, dat vervolgens pijnlijk in mijn nek landde.
Enfin. Aan die Turkse muts zit een verhaal, anders was ik er niet over begonnen. Een maand of zo geleden had ik me door de Grote Roerganger laten verleiden een bootreis te maken van Spaarndam naar de Amsterdamse Rivièra. De kortste weg voert over het kanaal, via het IJ naar de Amstel, maar ik had geen zin in enorme vrachtschepen. Ik wil best varen, graag zelfs, maar nog niet ten onder gaan. Ten onder gaan kan altijd nog.
Het werd dus de toeristische route, over het Spaarne en langs de Ringvaart, bij het Cruqius-gemaal – een route die twee dagen in beslag bleek te nemen.
Goed. Waar blijft die Turkse muts?
Hier: toen het op dag 1 begon te schemeren, legde ik aan, ergens tussen Zwanenburg en Amsterdam en legde mijzelve in het vooronder te rusten. Toen ik 's ochtends bijkwam, nogal groggy inderdaad, ontdekte ik aan de overkant van de dijk een zorgboerderij. Ik dacht: het lijkt me sterk als een zorgboerderij aan een halve verstekeling geen koffie schenkt. Ik bel en klop aan: niemand, maar de deur was wel open en nu ben ik goed opgevoed, zoals u weet, maar mijn verlangen naar koffie was sterker, dus ik betrad de doodstille keuken en bediende mezelf.
Wie wil nog weten waar die Turkse muts is?
Hij lag buiten in de tuin, in zijn eentje, temidden van andere pompoenen. Niet dan nadat ik twee euro had achtergelaten in het daartoe bestemde potje, hees ik hem aan boord.
Overigens, de pompoensoep mislukte.
*Fijne Dancing in the moonlight- cover.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn