Zaterdagavond op de Zeedijk. Mensen kijken. Verwachtingsvolle mensen. En ze zijn met velen. Uit alle hoeken en gaten. Op hun gezichten staat geschreven: vanavond gaat het gebeuren. Vanavond ga ik los/ plat/ leeg etc. Saturday Night Fever. Je moet hier een klein studiootje opzetten, zeg ik tegen teerbeminde, en dan al die koppen, die verlangende koppen, een voor een, of per groepje, fotograferen, en daar een boek van maken: Zaterdagavond op de Zeedijk.
Ik zal het in overweging nemen, zegt ze. We zitten al een poos op het bankje voor whiskybar/biercafé Zilt te eten en te drinken, met mijn gesprekspartner sinds 1983 en Popje, in afwachting van de opening van Nachtbar/Nightpub San Francisco, waar we willen dansen. Het eten heb ik bij de Thai een eindje verderop gehaald. In een piep–, piepklein keukentje worden in hoog tempo, op twee hoge vuren, in twee reusachtige pannen, een heleboel maaltijden bereid door een kok die zich niet gek laat maken. Een New Yorks tafereel. Mooi.
Eindelijk komt er een man aan die de San Franciscobar binnen gaat en de lichten aandoet. Ik spring hierop van het bankje omhoog en rammel aan de deur. Nog steeds op slot. En de deurbel indrukken heeft ook geen zin. Ik ben te vroeg. Story of my life.
Even later doet dezelfde man eindelijk de deur van het slot en mogen we naar binnen. We stuiven de dansvloer op: die is nu van ons, en swingen alsof onze levens ervan afhangen. You Sexy Motherfucker. Teerbeminde doet haar ontroerende stuiterdans, terwijl Popje slangenbewegingen maakt rondom mijn gesprekspartner sinds 1983, en ook, uit pure geestdrift, buiten in de deuropening als stoepier verlangende voorbijgangers binnenlokt. En verdomd, onze voornachtelijke balts doet meerdere mensen besluiten de San Francisco binnen te gaan.
Dit moeten we vaker doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat fijn dat jullie er zijn