Doodsobsessie (slot)

Anne-Louis Girodet: 'La mise en tombeau d'Atala' 

Je zou misschien verwachten dat het bijwonen van de eerste 'live' uitvaart, zij het van een verre 'tante', wat losmaakt bij de vijf- en negenjarige met hun doodsobsessies (de negenjarige heeft als jongen trouwens eerder een moordobsessie); dat het culmineert in een verering van Thanatos, of iets dergelijks, maar niets is minder waar.
'Wat is dit saaaaai!' zeurt de vijfjarige al na vijf minuten tijdens de herdenkingsplechtigheid in het crematorium in de halfvolle aula, waar wij, tactisch gezien achterin gaan zitten om een early exit mogelijk te maken. Als ze alle figuurtjes op haar Magic Color Rope heeft gemaakt die ze kan (twee: kop en schotel, en eiffeltoren), hijs ik haar rechtstandig op mijn schoot zodat ze beter zicht heeft op het podium.
'Zie je die kist?' fluister ik.
'Ja.'
'Daar ligt de dode in.'
Bo-ring. Liever maar weer het Magic Cord in oma's gezicht spannen totdat ze zegt 'hou op' en aan mijn wang trekken en zeggen dat ik zo'n oude huid heb. Veel leuker.
'Gaat die kist ook in de oven?' wil de 9-jarige, aan de andere kant, weten.
Ik knik. 'Maar dat maken wij, vrees ik, niet mee.' Er zijn zoveel manieren om een uitvaart  aantrekkelijker te maken, maar je moet je afvragen of je dat wil.
Even later stoot de negenjarige me aan. 'Pap, ik verveel me zo!'
Het kindergejammer wordt effectief gesmoord met een Twix.
Als de herinneringen aan de overledene zijn opgehaald en de muziek is gespeeld (mijn gesprekspartner sinds 1983 schittert met zijn elegante elegie Nancy in the Sky), mogen wij, omdat we achterin zitten, als een van de eerste afscheid nemen. Ik overweeg een hand op de kist te leggen, of de hoek even aan te raken, maar zie daar vanaf. Zo goed ken ik haar niet. Dit zou als pathetisch kunnen worden geïnterpreteerd door de familie op de eerste rang. Bovendien nodigt de opstelling niet tot aanrakingen uit; de kist is te diep weggestopt tussen de bloemen. Blijft over: de portretfoto van de overledene goed bekijken. 'Kijk, dat was Rita,' fluister ik tegen de vijfjarige.
Daar is ze stil van.
Maar niet voor lang.
Ik vraag me af wat haar reactie was geweest als ze in de kist had mogen kijken.
Hoe dan ook hoop ik van harte dat het onderwerp voorlopig weer even in de ijskast kan.