Kantinedienst
Lieftallige heeft zich laten strikken voor kantinedienst op de voetbalclub, en ik prijs haar om haar vrijwilligheid, maar ze heeft mij ook opgegeven blijkt, voor de tweede helft. Ik kom ietsje eerder, om in te worden gewerkt. Hoewel ik al zeker vijf jaar (voor mijn gevoel vijftig jaar) voetbalclubs frequenteer, en dus op zijn tijd dien te worden ingedeeld in het kantinerooster, heb ik mij hiervoor altijd weten te drukken.
Lieftallige laat zien dat de ontroerend in boterhamzakjes voorverpakte zakjes snoep vijftig cent kosten, hoe de tosti's uit het tosti-ijzer te halen en welke knoppen in te drukken om zowel de kassala open te krijgen, als te zorgen dat de kassa de juiste berekeningen maakt. Niet op LA OPEN drukken, bijvoorbeeld, tenzij het niet anders kan.
En niet op OK drukken op het mobiele pinautomaat aan de praat te krijgen, maar op COR/on.
Weer wat geleerd.
Ik begin er zowaar plezier in te krijgen, hoewel, als ik op de klok kijk, zie ik tot mijn niet geringe teleurstelling dat ik slechts 15 minuten aan het werk ben.
Nadat ik diverse mensen van hun natje en droogje heb voorzien, veroorloof ik me een klein beetje kantinehumor.
Een vermoeide en verwaaide moeder verschijnt met haar zoontje aan de bar, ze houdt haar grote portemonnaie in de aanslag zoals een overvaller zijn automatisch wapen. 'Eén snoepzakje, graag,' zucht ze.
'Hier,' zeg ik. 'Goed voor de tandarts.'
'Sorry?'
'Goed voor de tandarts... Een poging tot humor, vergeef me.'
'Wát zeg je?'
'Laat maar.'